این روز ها برگشته ام پشت سرم را نگاه میکنم. گذشته را ... روزهایی که مفت و مجانی از چنگم رفت و به پوچی گذشت. به این فکر میکنم که چه قدر این سال ها فرصت از دست داده ام و از خودم دور شده ام.برگشته ام به همان روزها روزهایی که میتوانست طوری رقم بخورد که بشود با فکر کردن بهشان به پهنای صورت لبخند زد و از مرور خاطره هایش غرق آرامش شد.آنقدر که ببالم به انتخاب هایی که داشته ام.برگشته ام به چهار سال قبل به همان روزی که رو به روی اتاق ۱۰۷ توی آن راهروی کوچک جلوی به اصطلاح رئیس زدم زیر گریه و به هق هق افتادم آنقدر که چهره ی رئیس تار شد و گمانم دلِ سنگش به رحم آمد که سکوتش را شکست و گفت: گریه نکن! به حرف "ر" که میگفت: "یه مدت بگذره به این روزا میخندی" ."ر" مزخرف میگفت این را وقتی فهمیدم که زود تر از من بار و بندیلش را جمع کرد و برگشت رامسر.اگر میشد به آن روزها خندید چرا رفت؟ قریب به چهار سال از آن روزها می گذرد و من هیچ وقت حتی یکبار به آن روز ها نخندیدم.برگشته ام به همان روزها به روز هایی که تمام انگیزه و اشتیاقم را به باد داد که سرزنده رفتم و دل مرده برگشتم ... به روزهایی که تَرکِش هایش توی روح و تنم جا مانده ... برگشته ام به همان روزها روزهایی که میتوانست طوری رقم بخورد که بشود با فکر کردن بهشان به پهنای صورت لبخند زد. روزهایی که تمام تلاشش را کرد تا امید را از من بگیرد که ذوقم را کور کند و انصافا سنگِ تمام گذاشت!مدت هاست که هر تکه از سرزمین وجودم به اشغالِ خاطراتِ گذشته در آمده و این صهیونیست بی رحم اِبایی ندارد از آزردن و شکنجه ام.حالا اما نیت کرده ام. نیت کرده ام برای پس گرفتن سرزمین های اشغالی وجودم.برای ایستادگی.برای رهایی ...
با هرچه عشق نام تو را میتوان نوشت
با هر چه رود راه تو را میتوان سرود
بیم از حصار نیست که هر قفل کهنه را
با دست های روشن تو میتوان گشود
پ ن : شعر از محمد رضا عبدالملکیان
لا تحزن أنّ الله معَنا (توبه/40)
همین