یک سال و اندی میشود که نرجس در بین ما نیست یک سال و اندیست که صدای نرجس در خانه شان خاموش شده. که نگاهِِ مهربانش زیرِ خروار ها خاک خوابیده ...یک سال و اندی میشود که با دیدنِ لبخند نرجس بغض میکنیم...برای لبخندی که دیگر نیست برای قلب مهربانش که ناغافلانه از طپش ایستاد برای آرزوها و رؤیاهایش که نا تمام ماندند ...برای حرف هایی که در دلش ماند و هرگز نگفت ... برای روزهایی که زندگی نکرد.برای خستگی هایش برای شب هایی که بیدار ماند که مبادا امیدِ کسی نا امید شود برایِ هم دلی هایش برای همه ی لحظه هایی که خودش را از یاد برد و با عشق پرستاری کرد ... برای نبودنش ... نماندنش ... این دومین بهاری ست که دنیا تو را کم دارد وَ چه دنیای حقیری ست که چشمِ دیدنِ خوب ها را ندارد ...
پ.ن۱ : خدا میداند چه قدر دوست داشتم روزِ ولادتِ عمه ی سادات برای نرجس بنویسم اما نشد ...
پ.ن۲ : این پست با همه ی کم و کاستی هایش با همه ی آنچه که قلبم دوست داشت بگوید اما بر قلمم جاری نشد پیشکش به روح پاک و آسمانی ”نرجس خانعلی زاده“ اولین شهید مدافع سلامت. نرجس جان ایران تا ابد قدر دانِ فداکاری هایِ تو و دیگر دوستانِ شهیدت خواهد بود ...
خیلی فکر کردم آدمی چون من در برابرِ این‌همه بزرگی چه باید بنویسه؛ یا اصلاً توانِ بیانِ چه چیزی رو داره؟! به عجزِ خودم معترف شدم. کلاه از سر برمی‌دارم و تعظیم می‌کنم. همین.
مسلّماً از کنگرهء عرش در حالِ تماشاست؛ تماشای آدم‌هایی که با همهء دغدغه‌ها و غصّه‌ها و قصّه‌هاشان، کوچک‌اَند. خیلی کوچک... .
سلام و ادب
خیلی فکر کردم آدمی چون من در برابرِ این‌همه بزرگی چه باید بنویسه؛ یا اصلاً توانِ بیانِ چه چیزی رو داره؟! به عجزِ خودم معترف شدم. کلاه از سر برمی‌دارم و تعظیم می‌کنم. همین.
مسلّماً از کنگرهء عرش در حالِ تماشاست؛ تماشای آدم‌هایی که با همهء دغدغه‌ها و غصّه‌ها و قصّه‌هاشان، کوچک‌اَند. خیلی کوچک... .